Συνέντευξη με μια εθελόντρια: Lea Heinen, Κέντρο Διάσωσης

«Νομίζω ότι όταν μια χελώνα αρχίζει να τρώει μετά από ένα μήνα προσπάθειας, όταν μπορείς να δεις τη βελτίωση ή την επούλωση ενός τραυματισμού μιας χελώνας και όταν μια χελώνα επιστρέφει πίσω στη θάλασσα, στο φυσικό της περιβάλλον, στο σπίτι της - τότε ξέρεις ότι πράγματι σώζεις τις χελώνες»

Πες μας λίγα λόγια για σένα. Ποια είσαι;

Γεια σας, με λένε Lea Heinen και είμαι από το Λουξεμβούργο. Είμαι 20 χρονών τώρα και όταν ξεκίνησα το πρόγραμμα εθελοντισμού, ήμουν μόλις 19 ετών. Κάποιοι στην Ελλάδα έλεγαν ότι ήμουν ακόμη παιδί, κάτι που ήταν κάπως αλήθεια.

Πώς κατέληξες στο Κέντρο Διάσωσης του ΑΡΧΕΛΩΝ;

Μετά την αποφοίτησή μου από το λύκειο, δεν ήξερα πραγματικά τι ήθελα να κάνω στη ζωή, τι ήθελα να σπουδάσω, πού ήθελα να πάω - δεν είχα ιδέα. Επειδή είχα επίσης πολύ άγχος στο τελευταίο μου έτος, έφτασα σε ένα σημείο όπου υποσχέθηκα να φροντίζω τον εαυτό μου και να κάνω πράγματα που μου αρέσουν και να κάνω ένα διάλειμμα από τις σπουδές για ένα έτος. Πρώτα, δούλεψα και ταξίδεψα και τελικά έκανα αίτηση εθελοντισμού στον ΑΡΧΕΛΩΝ μέσω του Ευρωπαϊκού Σώματος Αλληλεγγύης.

Γιατί διάλεξες τον ΑΡΧΕΛΩΝ;

Λοιπόν, γιατί όχι; Ανακάλυψα το ότι μπορείς να δουλέψεις με τις θαλάσσιες χελώνες μέσω ενός φίλου και σκέφτηκα ότι θα ήταν ωραίο. Έκανα κάποια έρευνα και βρήκα μερικά εθελοντικά προγράμματα με ζώα. Ήξερα αμέσως ότι ήθελα να κάνω αίτηση στον ΑΡΧΕΛΩΝ και το έκανα! Μου άρεσε πολύ ο ιστότοπος και όλες οι πληροφορίες που μου δόθηκαν. Αυτό έκανε την απόφασή μου πιο εύκολη. Ως εθελοντής, λαμβάνεις ολοκληρωμένες πληροφορίες και ως εκ τούτου είσαι καλά προετοιμασμένος για την εμπειρία πριν φτάσεις και αυτό ήταν επίσης ένα πράγμα που με έκανε να χαλαρώσω.

Η εμπειρία ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες σου;

Αν και είχα ήδη λάβει πολλές πληροφορίες, δεν ήμουν σίγουρη πώς θα εξελισσόντουσαν τα πράγματα ή αν οι προσδοκίες μου θα ικανοποιούνταν. Ήξερα ότι θα πήγαινα εκεί για τον εαυτό μου, για να ζήσω κάτι νέο, να αντιμετωπίσω προκλήσεις και να βγω από τις «ανέσεις» μου για τρεις μήνες. Όταν σκέφτηκα για πρώτη φορά να συμμετέχω στον ΑΡΧΕΛΩΝ, περίμενα ότι θα τάιζα τις χελώνες και ίσως θα βοηθούσα με θεραπείες. Προσπάθησα επίσης να φανταστώ πώς θα ήταν η ζωή έξω από το Κέντρο Διάσωσης, αν θα έκανα νέους φίλους και αν θα είχα εμπειρίες μαζί τους. Τελικά δεν χρειάστηκε καν να ανησυχώ για αυτό, καθώς αυτό το ιδιαίτερο μέρος συγκεντρώνει τόσο εξαιρετικούς και ευγενικούς ανθρώπους με μεγάλη καρδιά. Δεν περίμενα να πάει τόσο καλά!

Ήδη από την ημέρα της άφιξής μου, όλοι ήταν τόσο φιλόξενοι και ευγενικοί μαζί μου. Έκανα παρέα με όλους, ανάμεσά τους έκανα και μερικούς πολύ καλούς φίλους. Μοιραστήκαμε πολλές όμορφες στιγμές, γελάσαμε μαζί, κλάψαμε και χορέψαμε μαζί. Από τη μια ήταν σκληρή δουλειά, αλλά από την άλλη ήταν τόσο διασκεδαστικό γιατί δουλεύαμε ως ομάδα. Δεν είχα άδικο για το πώς είχα καταλάβει τα καθήκοντα. Ήταν κυρίως καθαρισμός δεξαμενών και χελωνών, προετοιμασία φαγητού, τάισμα χελωνών, ξεναγήσεις και την τελευταία μας εβδομάδα μπορούσαμε ακόμη και να βοηθήσουμε με θεραπείες ή να κάνουμε ενέσεις μόνοι μας. Έτσι, κάθε μέρα ήταν λίγο διαφορετική, κάτι που μου άρεσε. Επίσης, η τοποθεσία είναι τέλεια – μπορείς να πας στην Αθήνα όποτε θέλεις, να επισκεφτείς κάποιο νησί ή να πάρεις το λεωφορείο για κάπου αλλού.

Τι καινούριο έμαθες; Τι ήταν απροσδόκητο;

Έχω μάθει πολλά, είτε σχετικά με τις ίδιες τις χελώνες είτε απλώς για τις διαφορετικές κουλτούρες και συμπεριφορές συνανθρώπων. Κάθε πτυχή της δουλειάς ήταν ενδιαφέρουσα. Αυτό που με συγκλόνισε περισσότερο είναι ότι όλα τα τραύματα στα ζώα προκλήθηκαν από ανθρώπους. Οι κύριοι τραυματισμοί είναι τραυματισμοί στο κεφάλι και στο καβούκι. Σε ορισμένες χελώνες λείπουν τα πτερύγια και ορισμένες έχουν λοίμωξη στους πνεύμονες. Κάποιες έχουν τραυματιστεί στο κεφάλι τους με σφυριά ή καρφιά και οι τραυματισμοί στο καβούκι προκαλούνται συνήθως από συγκρούσεις με ταχύπλοα σκάφη. Ο λόγος για τα πτερύγια που λείπουν είναι συχνά οι πετονιές. Οι πνευμονικές λοιμώξεις προκαλούνται από την κατάποση ενός γάντζου ή από πιθανούς τραυματισμούς στο κεφάλι, έτσι ώστε οι χελώνες δεν βρίσκουν πλέον τον φυσικό τους βιότοπο και μένουν πολύ καιρό σε κρύο νερό. Όταν ήμουν εκεί, είχαμε συνολικά 25 χελώνες, σε δύο από αυτές έλειπε ένα πτερύγιο, πάνω από τις μισές είχαν τραυματισμό στο κεφάλι ή/και στο κέλυφος και μερικές από αυτές είχαν πνευμονικές λοιμώξεις.

Έχω μάθει επίσης ότι μόνο τα θηλυκά βγαίνουν στη στεριά για να γεννήσουν τα αυγά τους, διαφορετικά μένουν συνεχώς στη θάλασσα . Βγαίνουν στην παραλία τις νυχτερινές ώρες, αργά το βράδυ ή νωρίς το πρωί. Αυτό συμβαίνει γιατί τότε στις παραλίες είναι πιο ήσυχα, καθώς υπάρχει κόσμος εκεί κατά τη διάρκεια της ημέρας. Ένας άλλος λόγος είναι ο ήλιος, που θα τα έκαιγε τις πολύ ζεστές μέρες. Μόλις η χελώνα βγει από το νερό, αρχίζει αμέσως να σκάβει τη φωλιά της, η οποία μπορεί να έχει βάθος 1 μ. Στη συνέχεια γεννά περίπου 115 αυγά. Από αυτά τα αυγά δυστυχώς μόνο περίπου 70 νεοσσοί θα εκκολαφθούν . Υπάρχουν διάφοροι λόγοι για αυτό: πρώτον, μερικοί νεοσσοί είναι πολύ αδύναμοι για να βγουν από το αυγό και δεύτερον , δεν είναι όλα τα αυγά γονιμοποιημένα Τα μικρά χελωνάκια ΄που εκκολάπτονται αντιμετωπίζουν πολλούς κινδύνους. Πρώτα είναι οι θηρευτές τους, συνήθως πουλιά που μπορεί να τα πετύχουν μόλις βγούν από τη φωλιά στο δρόμο για τη θάλασσα. Πέρα από αυτό όμως, υπάρχει και κάτι πιο θλιβερό Τα μωρά χελωνάκια βρίσκουν το δρόμο τους προς τη θάλασσα ακολουθώντας το φως του φεγγαριού, καθώς έλκονται από την έντονη αντανάκλασή του στην επιφάνεια του νερού.

Σήμερα, με όλα τα μπαρ, τις καφετέριες, τα εστιατόρια και τα κλαμπ κατά μήκος των παραλιών, πολλά από τα μωρά χελωνάκια έλκονται από τα τεχνητά φώτα, μπερδεύονται και πηγαίνουν προς τη λάθος κατεύθυνση. Πολύ λίγα, μόνο 1 στα χίλια χελωνάκια, μπορούν να φτάσουν στην ενηλικίωση. Αυτό σημαίνει ότι οι πιθανότητες είναι πολύ μικρές και γι' αυτό πιστεύω ότι η δουλειά που γίνεται στο Κέντρο Διάσωσης του ΑΡΧΕΛΩΝ είναι ακόμη πιο σημαντική!

Ποιο ήταν το αποκορύφωμα της εμπειρίας σου με τον ΑΡΧΕΛΩΝ; Νομίζω ότι μια από τις πιο όμορφες στιγμές μου ήταν όταν η χελώνα «Μαλεμπί» ξεκίνησε να τρώει όταν την τάιζα. Προσπαθήσαμε πολλές φορές ανεπιτυχώς και ξαφνικά μια μέρα άρχισε να τρώει. Συνέχισα να της κόβω ψάρια γιατί δεν σταματούσε να τρώει! Όταν έφυγα από το Κέντρο Διάσωσης, ήρθε η ώρα να επιστρέψει στη θάλασσα. Είχα δάκρυα στα μάτια μου βλέποντάς την να κολυμπάει στο βίντεο που μου έστειλαν οι φίλοι μου. Νομίζω ότι όταν μια χελώνα αρχίζει να τρώει μετά από ένα μήνα προσπάθειας, όταν μπορείς να δεις τη βελτίωση ή την επούλωση του τραυματισμού της και όταν μια χελώνα απελευθερώνεται πίσω στη θάλασσα, στο φυσικό της περιβάλλον, στο σπίτι της - τότε ξέρεις ότι όντως σώζεις χελώνες. Θα μπορούσα να συνεχίσω να μιλάω ασταμάτητα για τα πράγματα που έμαθα, αλλά αν θέλεις να ζήσεις, τότε πρέπει να πας εκεί . Πίστεψέ με, θα περάσεις υπέροχα! Μάθε πως μπορείς να γίνεις κι εσύ εθελοντής εδώ.